wieczorem. Sinclair". Bał się wprawdzie, że narazi babcię na niebezpieczeństwo, ale z drugiej strony bliscy znajomi Thomasa wiedzieli, że wszyscy trzej wnukowie uwielbiają lady Drewsbury. Unikanie jej mogło wydać się podejrzane. W dodatku po wspólnej kolacji uświadomił sobie, jak bardzo tęsknił za nią i za Christopherem. Istniał jeszcze jeden powód, dla którego napisał ten liścik. Znowu okłamał Victorię. Szli do opery nie po to, żeby mógł szpiegować, ale dlatego, że ona miała na to wielką ochotę. Po prostu chciał mile spędzić z nią czas, chociaż raz nie kłócić się ani jej nie oszukiwać. Odpowiedź przyszła niecałe dwadzieścia minut później i brzmiała: „Christopher i ja będziemy zachwyceni, jeśli do nas dołączycie. Augusta". Niemal słyszał zaskoczenie w tych słowach. Podejrzewał, że Kit jest mniej entuzjastycznie nastawiony do wieczoru w operze, ale doszedł do wniosku, że przyjaciółki Victorii, które w jakiś tajemniczy sposób otaczały ją zawsze, gdy tylko pojawiała się publicznie, na pewno złagodzą jego cierpienia. Kazał Milo przekazać markizie dobrą wiadomość i udał się do biblioteki, gdzie Victoria zostawiła pudło z pracami Thomasa. Już kilka razy zbierał się do tego, by je przejrzeć, ale potem wynajdował pilniejsze rzeczy do zrobienia. Usiadł przy stole zajmującym środek dużego pokoju, rozwiązał skórzane paski i otworzył drewniane pudło. Pierwszy rysunek przedstawiał Christophera w wieku szesnastu albo siedemnastu lat, ze zmierzwionymi włosami i szerokim uśmiechem na twarzy. Na kilku następnych widniało Althorpe: drzewa nad brzegiem jeziora, stajnie i sam pałac. Jego żona miała rację. Wszystkie rysunki były doskonałe i choć nie pomogły mu odkryć zabójcy, wiele mówiły o spokojnym i refleksyjnym Thomasie. Na ostatnich rozpoznał kilku przedstawicieli wyższych sfer. Chyba tylko Victoria wiedziała o pasji nieżyjącego markiza, więc pewnie nie korzystał z modeli, tylko rysował z pamięci. Najbliższego przyjaciela, Astina Hovartha, earla Kingsfeld, pokazał w klubie White'a, na koniu, w stroju myśliwskim. Uwiecznił również lady Grayson, babcię Augustę, lorda Hodgissa i pannę Pickering. Ostrożnie wyjąwszy z pudła kolejny rysunek, Sinclair osłupiał. Pod ścianą sali balowej siedziała lady Victoria Fontaine, otoczona postaciami bez twarzy, zapewne wielbicielami. Obraz miał taką siłę, że mocniej zabiło mu serce. Na czoło opadał jej niesforny lok kręconych ciemnych włosów. Wyraz gładkiej, owalnej twarzy świadczył o poczuciu humoru i inteligencji, a błysk