- Czy potrafisz trzymać język za zębami? - zapytał. Młodzieniec wybałuszył na niego oczy, ale przytaknął skwapliwie. - Dobrze, w takim razie chcę, żebyś coś dla mnie zrobił. Josh znowu kiwnął głową, tym razem ostrożniej. - Lady Arabella zjawi się tu dziś wieczorem z jednym z moich gości. Chcę, byś ją miał na oku, tak, żeby nic jej się nie stało. Potrafisz to zrobić? - Jasne - odparł młodzieniec, patrząc w ziemię i przebie¬rając nogami. Przełknął ślinę i dodał: - Zawsze lubiłem Bellę. Jeśli będzie trzeba, dopilnuję, by była bezpieczna. Nie chciał pytać, dlaczego ów dżentelmen nie zamierza jej chronić. Może to jeden z tych londyńskich lalusiów, którzy uciekają w popłochu przy lada okazji? - Josh, przyjadę tu później, ale nie chcę zwracać na siebie uwagi. Nie podchodź więc do mnie, chyba że cię zawołam. Zrozumiałeś? - Tak jest, jaśnie panie. - Dobrze. - Lysander sięgnął do kieszeni i dał mu pół korony. - Tylko pamiętaj, nie pij za dużo. Możesz po-trzebować jasnego umysłu. - Dziękuję panu - odparł Josh i schował monetę. - Może pan na mnie polegać, zajmę się Bellą, chciałem powiedzieć lady Arabella - poprawił się zmieszany. - Wiem o tym. Gdybym myślał inaczej, już w zeszłym tygodniu skręciłbym ci kark. Nieświadoma burzy, jaka już wkrótce miała się rozpętać nad jej głową, Clemency spędziła miłe, ciche popołudnie. Sprawdziła kilka prac, choć brakowało jednego z zeszytów Arabelli, przygotowała poniedziałkową lekcję francuskiego i zastanawiała się, czy nie zacząć przerabiać z dziewczętami romantycznej prozy Cowpera. Dianie z pewnością spodoba się jego tęskna melancholia, nie była jednak pewna reakcji Arabelli. Usiadła potem do lektury Prostej opowieści autorstwa pani Inchbald, starając się zrozumieć rozterki i cierpienia niejakiej panny Milner. Po pewnym czasie zdziwiło ją ogromnie, że główna bohaterka ciągle rzuca się na kolana przed swoim opiekunem i uznała ten zwyczaj za wielce irytujący. Nie mogła powstrzymać się od myśli, że panna, zamiast stawów, winna częściej gimnastykować swój umysł. Zdegustowana odłożyła książkę i poszła się przebrać do kolacji w suknię z czarnego jedwabiu. Dowiedziała się już, że panny Fabian i Baverstock uważają jej ubiór za zbyt dobrze skrojony, a stanik nadmiernie wycięty, i nie mogła powstrzymać uśmiechu na myśl, co powiedziałyby na widok jej pozostałych strojów - na przykład błękitnej toalety ze stanikiem ozdobionym tiulem. Dziewczyna westchnęła. Udawanie guwernantki ma swój urok, ale czasem tęskniła za odrobiną luksusu. Rozmowa przy kolacji była ożywiona, a Mark i Oriana nadstawiali ucha, przysłuchując się opowieściom innych. Goście opowiadali, jak dobrze bawili się na jarmarku, i Mark wyraził żal, że go tam nie było. Nic nie szkodzi, może w przyszłym roku? Tylko Arabella pozostała milcząca. - Arabello, czy coś się stało? - spytała Clemency z troską. - Jestem trochę znużona - odparła dziewczyna ze słabym uśmiechem. - Było tak gorąco. - Zerknęła ukradkiem na Marka, który rzucił siostrze triumfalne spojrzenie. Lady Helena po kolejnym ziewnięciu Arabelli posłała ją w końcu spać. Tylko Diana ubłagała matkę, by pozwoliła jej pozostać jeszcze chwilę. - Dobrze, kochanie, ale tylko do wpół do dziesiątej. Potem pójdziesz do siebie - zgodziła się lady Fabian. Tuż po wyjściu Arabelli wstał i Mark. Przeprosił wszyst¬kich, tłumacząc się, że ma dużo do zrobienia przed jutrzej¬szym wyjazdem, a lady Helena z pewnością go zrozumie. Ukłonił się i opuścił towarzystwo. Lady Helena poczuła się w istocie lekko urażona, będąc zdania, że od tego są wszak służący. Skoro jednak Lysander go nie powstrzymał, a jej samej właściwie nie zależy na Baverstockach, niech i tak będzie; Skinęła jedynie głową i wróciła do rozmowy z lordem Fabianem. Wszyscy rozeszli się dość wcześnie. Może byli zmęczeni, bowiem, jak przyznała lady Helena, dzień był to wyjątkowo upalny. W każdym razie tuż po wyjściu Diany lady Helena zarządziła podanie herbaty i przed dziesiątą towarzystwo udało się na spoczynek. Clemency zaszła jeszcze na chwilę do pokoju lekcyjnego, by spojrzeć na zielnik, podniosła świeczki, które zostawiła dla niej na schodach pani Marlow, zapaliła jedną od kaganka płonącego na ścianie i pośpieszyła na górę do swojej sypialni. Z przyjemnością wchodziła do tego małego pokoiku. Przestało ją razić panujące tu ubóstwo i cieszyła się z ota-czającej ją ciszy i spokoju - bardzo sobie ceniła tę odrobinę prywatności. Właśnie wypadała pełnia księżyca i przez okno sączyły się blade promienie, wypełniając pokój chłodną poświatą. Księżyc oświetlał stojącą na stoliku miniaturkę z podobizną ojca, a także mały biały trójkąt na kapie łóżka. Zdziwiona Clemency odłożyła świeczkę i podniosła papier. To, co przeczytała, okazało się tak okropne, że litery zatańczyły jej przed oczyma. Musiała podejść do światła i mocno trzymać kartkę, by skończyć odczytywać wiadomość. Arabella pojechała z Markiem Baverstockiem na jarmark! Jak mogła być aż tak nierozsądna i pozbawiona poczucia przyzwoitości! W dodatku wybierała się z nim na kolację do „Korony”. Na chwilę zrobiło się jej słabo z przerażenia. Taki wypad do cna zrujnuje reputację dziewczyny - trzeba ją powstrzymać! Opadła na łóżko, usilnie starając się wymyślić, co począć. Od razu odrzuciła myśl o powiadomieniu ciotki; to najkrótsza droga ku hańbie, tego była pewna. Nie może też zdradzić się z tym przed markizem. Jest kochającym bratem, ale po pamiętnej awanturze z Joshem Baldockiem Clemency oba¬wiała się, że Lysander nie pohamuje gniewu i jeszcze bardziej upokorzy Arabellę. Nie wspominając już o tym, jak niezręczna dla niej samej byłaby ich konfrontacja... Musi wziąć sprawy w swoje ręce. Po pierwsze sprawdzi, czy Arabelli rzeczywiście nie ma w pokoju, a potem spróbuje znaleźć dziewczynę, zanim ta dotrze do „Korony”. Gdyby doszło do najgorszego, zabierze ich oboje do pani Stoneham, jednak miała szczerą nadzieję, że nie okaże się to konieczne. Zdawała sobie sprawę, że kuzynka nie pochwala jej gierek i niebezpieczeństw, na jakie naraża się w Candover Court. Clemency wolała nie robić nic, co mogłoby sprawić, że pani Stoneham napisze do Jamesona i powiadomi go o miejscu jej pobytu. Szarpnęła z przejęciem guziki sukni. To nie jest okazja na eleganckie czarne jedwabie. Powinna włożyć coś starego, najlepiej sukienkę, w której była na grzybobraniu, oraz solidne buty. Znalazła też podniszczony szary płaszcz. Wyjęła z włosów grzebienie i za pomocą czarnej aksamitki zgrabnie związała je w koński ogon. Dziesięć minut później opuściła pokój i na palcach poszła do sypialni Arabelli. Nie zastała tam nikogo. Zdecydowała się wymknąć tylnymi drzwiami. Wiedziała, gdzie Timson zostawia klucze. Gdy schodziła do hallu, każde skrzypnięcie drewnianych schodów wydawało się jej nienaturalnie głośne. Nie zauważyła, jak na końcu korytarza powoli zamknęły się drzwi. Oriana z uśmiechem zadowolenia obserwowała jej wyjście. To już koniec panny „nietykalskiej”, pomyślała, dobrze jej tak! Podczas, gdy Clemency skradała się na dół, Arabella i Mark zajechali na jarmark. Pan Baverstock oddał konia stajennemu z „Korony”, następnie wręczył swej towarzyszce maskę, włożył swoją i razem skierowali się w stronę błoni. Za dnia to miejsce roiło się od ludzi, było wypełnione śmiechem i gwarem rozmów i przynajmniej wydawało się przyzwoite. Wieczorem sytuacja się zmieniła. Plac, gdzie po południu niezliczone tłumy oglądały zawody dla dzieci i konkurs wspinania na słup, stał teraz nieco opustoszały, tylko pośrodku pląsali ze śmiechem amatorzy nocnych tańców. Z zarośli dochodziły piski i szamotanina licznych par. Obdarty skrzypek w postrzępionym kubraku z trójkątnym kapeluszem na głowie grał z zapałem skoczne melodie. Na beczce obok niego stał kufel piwa. Wiszące na drzewach stare rogowe pochodnie rzucały na trawę nierówne cienie, sprawiając wrażenie, że oto wśród tań¬czących zjawił się sam diabeł i udając grajka przygrywa im do tańca. W namiocie, gdzie podawano piwo, kręciło się mnóstwo hałaśliwych, podchmielonych typków, którym niewiele bra¬kowało, by spili się do nieprzytomności. Mark i Arabella nie byli jedynymi postaciami w maskach. Całe rzesze młodych, rozdokazywanych paniczów przyjechały z pobliskiego miasta w poszukiwaniu usłużnych wiejskich dziewcząt. Tu i ówdzie rozlegały się okrzyki i chichoty, gdy błądzące męskie dłonie Gęgały głębiej za bluzki i pod sukienki. Z łatwością można by więc zrozumieć lady Helenę, że uważała to miejsce za najmniej odpowiednie dla swojej bratanicy. Mark zerknął na zegar na ratuszu - właśnie minęła dziesiąta. Jeszcze ze trzy kwadranse postara się zabawiać Arabellę, a potem uda się do „Korony”, by oczekiwać słodkiej panny Stoneham. Oriana miała rację, to zdecydowanie lepszy plan - dziewczyna nie zechce być widziana wśród tego motłochu. Josh, który stał koło namiotu, widział z tego miejsca wszystkich przybywających i od razu dostrzegł Arabellę. W porządku, pomyślał, skoro dziewczyna już tu jest, on może sobie pozwolić na jeden kufelek. Pochylił głowę i wszedł do namiotu. Arabella rozglądała się dokoła szeroko otwartymi oczami. Kiedy przybyła tu w zeszłym roku, nie zauważyła niczego niepokojącego. Ale wtedy siedzieli z Joshem na kupie siana i trzymali się za ręce. Pamięta, że wróciła do domu przed jedenastą, więc może ominęły ją dalsze atrakcje. Chwyciła za rękę Marka. Chociaż wiedziała, że Lysander przyjedzie tu tak szybko, jak tylko zdoła, nie czuła się pewnie. - Proszę się nie martwić. - Towarzysz poklepał ją po dłoni. - Przy mnie nic pani nie grozi. Chodźmy popatrzeć na tańce, przyłączy się pani? Tańczących otaczał wianuszek starszych mieszkańców wioski, którzy śmiali się i rozmawiali z ożywieniem. Arabella rozpoznała kilka twarzy i nagle poczuła się bezpieczniej. - Tak, zatańczmy - odparła. - Więc chodźmy. - Mark pomógł jej zdjąć płaszcz i położył go na pniu drzewa, po czym wyciągnął do niej rękę. Kuchni w Candover Court nie modernizowano od czasu, kiedy powstała. Wiek temu ktoś dobudował tylko ruchomy ruszt w palenisku, ale wciąż wisiała nad nim stara metalowa konstrukcja do zawieszania kotłów i garnków, zaś rożen, i taca do zbierania tłuszczu nadal znajdowały się w tym samym miejscu co przed dwustu laty. Kiedy Clemency skradała się ze świeczką, osłaniając dłonią płomień, widziała przed sobą jedynie żarzące się węgle w palenisku. Nie dostrzegła stojącej obok, zastygłej w bezruchu ciemnej postaci. Podniosła świeczkę i przebiegła ręką po framudze w poszukiwaniu klucza. Dzięki Bogu! Włożyła po cichu klucz do zamka i miała go właśnie przekręcić, gdy ktoś chwycił ją za ramię. Clemency wydała okrzyk przerażenia, lecz natychmiast druga ręka mężczyzny zasłoniła jej usta. W panice upuściła świeczkę i pomieszczenie pogrążyło się w ciemnościach. - A dokąd to się pani wybiera? - Och, milordzie! - Clemency zdała sobie sprawę, że jej serce wali jak oszalałe. - No więc? - Lysander schylił się, puszczając Clemency, podniósł świecę i ponownie ją zapalił. Wyglądał wyjątkowo groźnie. Ciemne oczy patrzyły srogo, a zaciśnięte usta przypominały cienką kreskę. Chwycił ją za rękę i przyciągnął do siebie, przystawiając świeczkę do jej twarzy. - Czy przypadkiem nie na spotkanie z pewnym dżentelmenem? - Co... co ma pan na myśli? - Mnie pani nie oszuka. Panna Baverstock ostrzegła mnie, że ostrzy pani sobie zęby na jej brata. Mark, planując dziś rano wcześniejszy wyjazd z Candover Court, z pewnoś¬cią przekonał śliczną pannę Stoneham, że będzie jej lepiej pod jego opieką. Co takiego pani obiecał? Paryż? Lożę w operze? Clemency słuchała jego przemowy z niedowierzaniem, lecz nagle gniew wziął górę nad wszystkim. - Czy pan naprawdę myśli, że uciekłabym z tym... z taką kreaturą? - wrzasnęła. - Pan chyba postradał zmysły. - Cicho! - Nic na świecie nie skłoniłoby mnie nawet do rozmowy z nim, chyba że zostałabym do tego zmuszona. W moich oczach zasługuje jedynie na pogardę! Lysander odstawił świeczkę na stół i splatając ręce na piersiach, oparł się o ścianę.